ถ้ามีใครถามว่า “ไงปอนด์ ปีที่ผ่านมาเป็นไงบ้าง?” ถ้าเป็นปีก่อนๆ ผมคงบอกได้ว่าปีนั้นๆมันยอดเยี่ยมเพียงใดหรือมีความสุขมากแค่ไหน แต่ปีนี้มันกลับต่างกันออกไปอย่างสิ้นเชิง ปีนี้เป็นปีที่แย่มาก แค่เรื่องน้ำท่วมก็แย่พอแล้ว แต่กับเรื่องของเพื่อนที่เรารู้จักกันมานานนี่มันเป็นอะไรที่แย่จริงๆ แย่ถึงขั้นที่ว่าผมต้องตั้งคำถามกับตัวเองว่า “ชีวิตคนเรามันก็แค่นี้เองเหรอ?”

เมื่อไม่กี่เดือนผ่านมา ผมเกือบที่จะต้องสูญเสียเพื่อนที่รักที่สุดคนนึงของผมไปจากอุบัติเหตุรถชน กำพล บิ๊ก หรือไอกำนั้นแหละ แต่สุดท้ายเพื่อนผมก็ผ่านพ้นเรื่องร้ายนั้นมาได้ ครั้งนั้นผมก็เคยได้ตั้งคำถามกับตัวเองไว้แล้วว่าชีวิตคนเรามันแค่พริบตาจริงๆหรือ? เราไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลยหรือ? และที่สำคัญคือ เราไม่สามารถทำอะไรเพื่อแก้ไขหรือย้อนกลับได้เลยใช่ไหม?

เพื่อนๆหลายคนคงรู้จักกับ นำพล ชัชวรัตน์ กันดีอยู่แล้ว ถ้าถามว่า นำพล เน หรือที่เพื่อนๆเรียกกันติดปากว่า “นำ” เป็นคนอย่างไร? คำตอบแรกที่จะได้ยินในทันทีคือ นำเป็นคนที่เก่งมาก เรียนหนังสือเก่ง ฉลาด รอบรู้ และเป็นที่พึ่งของเพื่อนๆในทุกๆเช้าก่อนส่งการบ้านได้อย่างดีเยี่ยม ถึงแม้ตัวหนังสือหมอเรียกพ่อออกจะ “แกะ” ยากกันซักหน่อย แต่บ่อยๆเข้าเราก็คุ้นเคยกันไปเอง อาจจะพูดได้ว่าผมรอดจากวิชาฟิสิกส์ได้ก็ด้วยเทพนำนี่ล่ะ…(ก้มกราบ)

ทีนี้พอถามต่อไปอีกล่ะว่านอกจากนำจะเรียนเก่งแล้วนำเป็นคนอย่างไรอีก ไม่ยากเลยที่จะต้องหาคำตอบ นำเป็นคนที่ใจดีกับเพื่อนๆมากและอัธยาศัยดี ถึงบางครั้งอาจจะดูเป็นคนที่พูดน้อยไปหน่อยแต่ถ้าได้นั่งคุยเล่นกันในวงแล้วละก็ ไอนำนี่ล่ะตัวฮาเลย!

นำพลในความทรงจำของผมที่มักจะนึกถึงเสมอๆก็คือ ที่บนหลังมือนำมีแผลเป็นจากแมวข่วน(เพราะตอนนี้ผมก็มี) เวลาพูดกับนำจะลงท้ายด้วยครับเสมอ นำบ้าบอลเอามากๆ นำเล่นซึงเก่งขั้นเทพเลยหว่ะ แม่นำทำแกงฮังเลอร่อยมาก! นำชอบกินแตงโมใส่น้ำเชื่อม(สมัยนั้นฮิต) นำเคยเล่นสตาร์คราฟใน Battle.net ด้วยนะเว้ย! นำชอบใช้ปืน4-6 และถ้านึกถึงเพื่อนที่ชื่อตุ๊กต๋าก็จะต้องนึกถึงนำพลอยู่เรื่อยไป ; )

คิดว่าเพื่อนๆหลายๆคนอาจจะยังไม่รู้ เข้าใจว่าผมกับนำเพิ่งมารู้จักกันตอนเรียนมัธยมด้วยกัน เปล่าเลยครับ ตั้งแต่จำความได้ผมสองคนก็เล่นด้วยกันมาตลอดแล้ว สมัยเด็กเนื่องจากที่แม่ของผมและแม่ของนำเป็นคุณครูโรงเรียนสตรีประจำจังหวัด ดำรงราษฎร์สงเคราะห์ พวกเราอยู่กันที่บ้านพักครูของโรงเรียนครับ ที่ซึ่งเรียกได้ว่าผมเกิดและโตที่นั้นเลย บ้านผมจะอยู่หลักแรกสุดติดถนน ถ้าเข้าจากทางหน้าหมู่บ้านหลังขวามือนั้นแหละบ้านผม ถามต่อว่าแล้วบ้านหลังซ้ายมือนั่นของใคร? ใช่แล้วครับ บ้านนำพลครับ

แม่บอกว่านำเกิดก่อนผมได้ประมาณ 4 เดือน ตอนนำเกิดแม่ผมยังอุุ้มท้องไปดูจู๋นำอยู่เลย เพราะแม่อยากได้ลูกชาย(ไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวกันยังไง แต่ถ้าผมจะมีลูกชาย คงต้องหาเรื่องดูจู๋ใครซักคนแล้วล่ะ) จำได้ว่ามักจะไปเล่นดีดลูกแก้วที่หน้าบ้านนำด้วยกันบ่อยๆ บ้างก็ไปจับผีเสื้อยักษ์เล่น เล่าเรื่องต้นไม้เลือดหลอกกันเล่นบ้าง หรือแอบเด็ดชมพู่กินบ้างล่ะ (ก็เด็กมันไม่มีอะไรทำนี่หว่า) ในทุกๆความทรงจำตอนเด็กของผม จะมีนำพลอยู่ด้วยกันเสมอๆ จนเมื่อเวลาผ่านไปทั้งครอบครัวนำและครอบครัวผมต่างแยกย้ายไปอยู่บ้านหลังใหม่ เราก็ไม่ได้เล่นด้วยกันอีกเลย ถึงแม้ว่าผมสองคนจะเรียนโรงเรียนประถมด้วยกันมาโดยตลอด แต่เพราะเด็กๆมักจะเขินอายไม่รู้ต้องทำตัวยังไงเวลาเจอเพื่อนต่างห้อง ทำให้เราแทบไม่เคยได้ทักทายกัน จนกระทั่งได้เข้ามาเรียนต่อชั้นมัธยมที่โรงเรียนสามัคคีวิทยาคม เราจึงได้เรียนห้องเดียวกันนับตั้งแต่นั้น

ถ้าเห็นผมต้องเห็นนำ หรือเห็นนำต้องเห็นผม แหงล่ะ! สมัยม.ต้นพวกเราติดกันอย่างกับปาท่องโก๋เลยทีเดียว เราเรียนเราเล่นด้วยกันตลอด พวกเราสองคนชอบอะไรที่มันเหมือนๆกัน ชอบฟังเพลงของ Boyz II Men การ์ตูนฟุตบอลซึบาสะ หรือเกมอะไรออกใหม่เราก็คุยกันหมด เรื่องเรียนก็เช่นกันพวกเราช่วยกันเรียนและ”แข่งกันเรียน”มาโดยตลอด(ผมนี่ก็ช่างกล้า) แต่ก็แหงล่ะ นำชนะขาด!

ขึ้นชั้นมัธยม..คงเพราะด้วยการที่ความสนใจของพวกเรามันหลากหลายและชัดเจนขึ้น ทำให้เราได้เรียนรู้สังคมใหม่ๆ ได้พบกับเพื่อนกลุ่มใหม่ๆ ทำให้ไม่ได้เป็นคู่หูปาท่องโก๋เหมือนอย่างเดิม แต่ถึงอย่างนั้นพวกเราก็ยังได้อยู่ห้องเดียนกันอยู่นะ เราก็ยังคงเล่นพูดคุยหยอกล้อกันอยู่เสมอ สมัยนั้นถ้าจะให้พูดถึงอะไรๆที่เค้าฮิตๆกันก็คงจะเป็น การ์ดยูกิ วินนิ่ง เค้าท์เตอร์หรือสตาร์คราฟ พวกเราฟาดเรียบและก็นำไม่ได้เก่งแต่เรื่องเรียนเท่านั้นนะ มันดันเล่นเกมเก่งขั้นเทพอีกต่างหาก! กูจะบ้าตาย!

จบมัธยมปลายแยกย้ายกันสู่มหาวิทยาลัย ช่วงนี้แหละเป็นช่วงเวลาที่เราขาดการติดต่อกันอย่างสิ้นเชิง ไม่ได้มีการติดต่อกันเลย แม้แต่โทรศัพท์คุยกันหรือกลับบ้านก็ไม่เคยได้นัดพบ เวลาผ่านเลยไปหลายปีจนถึงตอนนี้ช่วงวัยทำงาน พวกเราก็ยังคงไม่ได้พบปะพูดคุยกัน มีบ้างบางครั้งที่ได้ข่าวจากเพื่อนๆว่านำเป็นอย่างไรบ้าง ได้รู้ว่าเพื่อนเราสบายดีเราก็ดีใจแล้ว..และก็แค่นั้น

บ่ายวันนี้(7 พฤษจิกายน 2554) โทรศัทพ์มือถือดังขึ้น เพื่อนตี้โทรมานั่นเอง ทีแรกก็นึกว่าจะโทรมาเรื่องคอมพัง คาราโอเกะ หรือเรื่องชวนไปงานแต่งงาน(..มันแต่งไปแล้วนี่หว่า) แต่พอมันพูดว่า “ไอศิ นำพล…” ชั่วเสี้ยววินาทีนั้นผมเริ่มรู้สึกแล้วล่ะว่าไม่ใช่เรื่องคาราโอเกะหรือเรื่องธรรมดาทั่วไปแน่ ไอตี้บอกว่ามันได้ข่าวมาจากเพื่อนอีกทีว่านำพลเสียแล้วเมื่อเช้านี้ด้วยโรคหัวใจวายเฉียบพลันและไม่เคยแสดงอาการมาก่อน ผมใจหาย สมองผมขาวโพลน ปากพูดได้แค่เพียงว่า “จริงดิๆ เชี่ย! จริงดิ?” อยู่อย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมา

ผมลองเข้าไปในเฟสบุคของนำ ข้อความบน wall ของนำล่าสุดสองข้อความจากเพื่อนๆมีการกล่าวอาลัยแล้ว แต่ข้อความก่อนหน้านั้นผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เป็นข้อความอวยพรวันเกิดของนำเมื่อวันที่ 5 พฤษจิกายน ที่ผ่านมานี้เอง สองวันเท่านั้น แค่สองวันหลังจากวันเกิดเท่านั้น นำได้จากโลกนี้ไปเสียแล้ว จากไปแบบไม่สามารถหวนกลับคืนมาได้อีก ไม่ใช่เพียง”แยกย้าย”เหมือนครั้งก่อนๆ แต่เป็นการ”แยกจาก”กันตลอดกาล ไม่แม้แต่ได้กล่าวคำลา ไม่แม้แต่ได้กล่าวทักทายว่า “เป็นไงบ้าง? ไม่ได้เจอกันนานเลยนะนำ”

ผมเขียนบล็อกนี้ก่อนเข้านอน ในห้องที่เงียบสงบ ปราศจากเสียงใดๆรบกวน มันยิ่งทำให้ผมได้คิดทบทวนซ้ำๆถึงเรื่องราวต่างๆของชีวิตมากมายและสุดท้ายก็ได้คำตอบ “ชีวิตคนเรามันก็เพียงแค่นี้เอง” แค่นี้จริงๆ แค่พริบตา แค่หนึ่งลมหายใจแต่จากกันตลอดกาล

…ก่อนเข้านอนคืนนี้ ผมได้แต่แอบหวังไว้ลึกๆในใจ หวังว่ามันจะเป็นเพียงเรื่องโกหก หวังให้เป็นเพียงฝันร้ายที่ยังไม่ตื่น หวังให้ผมย้อนเวลากลับไปได้ หวังว่าเป็นเรื่องตลกร้ายในวันเอพริวฟูล หวังว่าจะมีโอกาสอีกซักครั้งที่จะได้กล่าวคำทักทายและบอกผมเสียดายเพียงใดกับช่วงเวลาที่ผ่านมาที่เราไม่ได้พูดคุยกัน และหวังว่าจะได้มีโอกาสได้กล่าวคำลาว่า…

“ลาก่อนนะเพื่อนรัก นายหลับให้สบายเถอะ พวกเราจะคิดถึงนายตลอดไป”